Tweede lezing in de serie Op zoek naar Geluk. Susan Aasman toont aan de hand van archiefbeelden hoe huiselijk geluk geluk eruit zag.
Historici negeren doorgaans momenten van geluk: het zijn de wat saaie pagina’s in kronieken vol oorlog en conflict. In persoonlijke geschiedenissen zijn juist die momenten waarop het geluk aanwezig is, de gouden momenten die vastgelegd moeten worden – het liefst met een camera.
Sinds de negentiende eeuw gebruiken mensen in toenemende mate een camera om momenten van huiselijk geluk vast te leggen als herinnering voor later. Langzamerhand kreeg het maken van familiebeelden een rituele dimensie in die zin dat het aanzetten van de camera al een zekere gelukswaarde aan een gebeurtenis kon geven. Het werd een teken dat dit moment het verdiende om vastgelegd te worden.
Aan de hand van films en video’s laat Susan Aasman zien hoe we voortdurend worstelen met het verlangen het leven te laten zien zoals het echt is en hoe we ons leven graag zouden willen herinneren. Maar ook hoe we steeds vaker geneigd zijn de minder gelukkige momenten te delen met anderen.
Susan Aasman is mediahistoricus en werkt als universitair hoofddocent bij de vakgroep Mediastudies aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ze is vooral geïnteresseerd in de rol van mediatechnologie in ons dagelijks leven. In haar onderzoek staat centraal hoe media een onderdeel zijn geworden van de wijze waarop wij herinneren.
De lezing wordt georganiseerd in samenwerking met NGV Groningen en Vereniging Stad&Lande.
Huiselijk geluk, 1929. Foto P. Kramer, Groninger Archieven (1785-16624)