Fotocolumn
Nee zeggen als je als schaatser wordt geselecteerd voor de Olympische Winterspelen van 1972. En niet eens op de bank als reserve, zoals onze stadgenoot Dai Dai N’tab, maar gewoon op de baan. Zo’n tegendraads besluit neemt alleen een eigengereide topsporter met een zelfgekozen pad. En eigengereid is Harm Kuipers absoluut. Eigengereid, topsporter en student.
Harm studeert bewegingswetenschappen in Groningen en is lid van de schaatsploeg van de Rijksuniversiteit. De beweegredenen voor zijn bijzondere besluit weet hij in ieder geval goed te verwoorden. Harm dicht zichzelf geen serieuze kans toe op een medaille in Sapporo. Liever stort hij zich op zijn studie om geen onnodige vertraging op te lopen.
Thuis op de bank, naast zijn vriendin, ziet Harm hoe Ard Schenk zich in Sapporo tot de koning van de winterspelen laat kronen. Tussen het studeren door, want even later heeft hij zich alweer over zijn aantekeningen gebogen.
Twee winters later trouwt hij terwijl het volop sneeuwt. De wittebroodsweken zijn amper voorbij als hij op 10 februari 1974 in Inzell tweede wordt op het WK.
Nog geen half jaar later wordt hij vader van een wolk van een zoon. Het leven lacht hem toe.
Dan in ‘75 de bekroning. Wereldkampioen allround in het befaamde Bislett stadion in Oslo.
Eigengereid. Direct na het WK stopt Harm met wedstrijdschaatsen. Hij gaat niet door tot de volgende winterspelen die in Innsbruck zullen worden gehouden. Hij vindt het tijd worden voor een bul en een maatschappelijke carrière.
Het was een fraaie schaatsloopbaan Harm en het waren prachtige jaren. We hebben van je sportprestaties genoten, maar wat hadden we je graag over Olympisch ijs zien glijden.
Die bul had je sowieso wel gehaald en de meeste deelnemers aan de Spelen halen geen medaille. Meedoen, meemaken en genieten is uiteindelijk belangrijker dan dat plakje eremetaal. Zelfs als reserve langs de kant voelt het vast en zeker beter dan thuis voor de tv op een driezitsbank.