Het is stil bij de Groninger Archieven, al twee maanden. In de zomer en het najaar waren we open voor dertig bezoekers per dag. Plekken die goed benut werden. Maar sinds december is er niemand. Op die enkele bezoeker na die met hoge uitzondering een bouwdossier of ander stuk mag inzien.
We missen de persoon die net start met zijn stamboomonderzoek en zich afvraagt hoe ons archief er van de binnenkant uitziet. We missen de doorgewinterde onderzoekers, de enthousiaste schoolklas en de nieuwe huizenbezitter op zoek naar een blauwdruk. We missen de nieuwsgierige studenten en het publiek in de hal bij een lezing.
We missen ons eigen werk, het in handen hebben van echte archiefstukken, het uitwisselen van ideeën met collega’s bij de koffieautomaat. En ook onze vrijwilligers die al zo lang niet zijn geweest. Bovenal missen we het degelijk helpen van mensen aan historische informatie en een archief dat anders zo heerlijk operationeel is.
Veel kan digitaal, zoals het houden van lezingen, het begeleiden van deelnemers in onze Maak Geschiedenisprojecten en de vele digitale initiatieven daaromheen. Maar het helpen van mensen met onderzoeksvragen kan maar mondjesmaat. Gelukkig zijn velen geholpen met een digitaal antwoord. Maar we beseffen dat het vaak niet een compleet antwoord is. Echt archiefonderzoek doen, is iets anders dan een paar scans toegestuurd krijgen.
Hoewel we geen officieel vitaal beroep hebben, vinden we dat ook wij belangrijk werk doen. Als archief hebben we de taak om het bewijsmateriaal van het verleden goed te bewaren en beschikbaar te stellen aan iedereen die er belang bij heeft. Misschien is dat niet acuut belangrijk, maar op den duur onmisbaar voor een leefbare democratische samenleving. We hopen van harte, net als jullie, dat we jullie snel weer kunnen helpen in de studiezaal en mooie activiteiten kunnen organiseren.